Kad istoriju pišu pobednici stvari su – čiste. Znamo da iza opisanih događaja stoji subjektivan autor koji je pobedio. Sve se pogoršava kada su autori neimenovi nepoznati ljudi, sa skrivenim motivima, prepisivači, crkveni oci, jednostarani posmatrači. Tada se dobije zbrka koju je teško ispraviti. Potrebni su vekovi da se istorijsko klupko otplete unazad i razjasni. Takvu jedna zbrka koja tvrdi da su se Srbi doselili na Balkan u 6. i 7. veku upravo raspliću dva Aleksandra, dva istoričara: Aleksandar Šargić i Aleksandar Mitić. Njihova knjiga „ Nije bilo doseljava Srba na Balkan“, baca na pod staru ideju i „uspravlja“ novu: Srbi su oduvek bili na Balkanu. Da bi potkrepili tu tvrdnju koristili su 154 pisana izvora, uglavnom stranih istraživača, iz više oblasti, poput arheologije, genetike, etnologije, lingvistike .
o Ako nije bilo seobe Srba, ko su naši daleki preci?
-Naši daleki preci su Srbi. Nije bilo seobe Srba u 7 veku. Problem je što su o nama pisali drugi pre svega Grci i Rimljani, a kasnije i Arapi, a svi oni, naročito Grci i Rimljani o nama su pisali uglavnom sa nipodaštavanjem. Grci koji u svom govornom aparatu nemaju nekoliko glasova koje mi Srbi izgovaramo, morali su da se muče i dovijaju kako bi što vernije zapisivali kako lična, tako i plemenska imena naših predaka koji su ih okruživali. Od njih su tu modu prihvatili Rimljani i isto zapisivali brojne etnonime našeg naroda. Tako su do nas ta imena došla kao Pelasti, Iliri, Panoni, Dalmati, Tribali, Dardani, Tračani, Dačani, Veneti, Skiti, Sarmati, a nešto kasnije kao Anti, Sklavi, Sklaveni, Sakalibi… Naravno u nekim slučajevima među brojnim plemenima tzv. Ilira, Tračana, Skita, Sarmata, moglo je biti i nekih drugih nesrpskih plemena koji su u raznim epohama dolazila i živela izmešana sa našim precima, a da ih Grci i Rimljani jednostavno nisu dobro raspoznavali. Ili se nisu trudili da ih raspoznaju, jer su za njih svi bili varvari. Lična imena izvedena od imenice Srb – Srbi zapisana su na prostoru današnje Grčke još u 5. veku pre Hrista. Toponimi sa srpskim imenom u Maloj Aziji u 8. veku pre Hrista, u severnom Pricrnomorju i Balkanu u 1. i 2. veku. Sve ove činjenice jasno svedoče da je srpsko ime itekako bilo poznato prastanovnicima Balkana, Male Azije, Podunavlja i severnog Pricrnomorja, na šta je upozoravao još i Milan Budimir.
O Da li je onda bilo uopšte nekih većih migracija na Balkanu i odakle?
-Kako se širilo Rimsko Carstvo od 168. godine pre Hrista (iz pravca Dalmacije ka severu), pa do 106. godine posle Hrista kada je osvojena Dakija, jedan deo naše populacije, naročito oni nepokoreni koji su pružali otpor osvajaču, povlači se severnije od rimske granice. Za to imamo potvrdu u pisanim izvorima, arheologiji i humanoj genetici. Nakon tzv. evakuacije Dakije 270. godine dolazi do postepenog vraćanja tog stanovništva na svoja stara staništa. Ono što je u službenoj istorijografiji poznato kao Velika seoba naroda od 3. pa do 9. veka, zapravo je kretanje vojske ka starim staništima, a ne seoba naroda. Postoje podaci da su određene grupacije tih naših vojnih formacija počele vraćati u Podunavlje i Balkan u 3. 4. 5. i 6. veku sa prostora Dakije i Panonije. Zanimljivo je da baš u 7. i 8. veku imamo zastoj, upravo kada službena nauka govori da su se Srbi doselili. U to vreme, tačnije oko 680 godine doseljavaju se samo Bugari u današnju Dobrudžu i sa 7 srpskih plemena prave savez i državu. U 9. veku širenjem Franaka na matične srpske teritorije u Polablju i Gornjem Podunavlju imamo razmeštaj nekih manjih grupacija sa tih prostora naročito na prostor Like, Dalmacije, Hercegovine… Između ostalog tada dolaze i Hrvati. Međutim svi ti doseljenici, od kojih su veliki broj u stvari bili povratnici (osim Hrvata i Bugara) nisu mogli da čine više od 10-15% populacije, kako je i utvrdio između dva svetska rata naš antropolog Branko Šljivić. Njegove stavove je u moderno vreme potvrdio i antropolog Srboljub Živanović.
O Da li na terenu ima dokaza za vaše tvrdnje i gde ih tražite?
-Ima ih svuda i to nije problem naći. Problem je kako te podatke prezentuje službena arheologija. I pored brojnih paralela između, recimo, tzv. Ilira na Balkanu, Limiganata u Centralnom Podunavlju, i Veneda, Slovena i Anta koji žive severno i severoistočno od njih, službena arheologija i dalje ćuti o tome. Naši arheolozi Đorđe Janković, Sofija Davidović Živanović, Stanko Trifunović, Dragan Jacanović i drugi potvrdili su istovetnost tog življa na čitavom tom prostoru. Iste male četvorougaone kuće sa ognjištem, kuhinjska grnčarija rađena na sporom vitlu, stona gleđosana grnčarija rađena na brzom vitlu, zaponi kao deo nošnje i priloga u grobovima, istovetnost simbola na grobovima i drugim spomenicima, istovetnost oružja i oruđa, ista obuća i odeća, odsustvo novčane privrede, samo su mali deo tih paralela.
O Zašto srpski istoričari nisu o tome više pisali? Da li se nisu usuđivali?
-Bilo je onih koji su bili i glasni i jasni. I nakon 1882. kada je reformom školstva izmenjena srpska istoriografija, postojali su pojedinci koji su ponovo podsećali na jedno drugačije viđenje srpske prošlosti od onog kojeg je nudila službena istoriografija. Među njima možemo da ubrojimo Miloša Milojevića, Simeona Končara, Iliju Živančevića, Milana Budimira, Olgu Luković Pjanović, Sofiju Davidović Živančević, Srboljuba Živančevića, Đorđa Jankovića i mnoge druge. Međutim ma koliko bili ubedljivi naprosto nakon njihove smrti brzo su bili zaboravljani, a njihova dela gurana pod tepih. Od slučaja Miloša Milojevića krajem 19. veka pa sve do slučaja Đorđa Jankovića početkom 21. veka, jasno se pokazuje lice službene istorijografije. Umesto naučne polemike, kritike protivničkih stavova, razmene mišljenja, preduzet je svojevrstan brutalni progon neistomišljenika, koji nema nikakve veze sa naukom. To samo pokazuje da se u nauku već podebelo uvukla i politika, a gde se to desi, tu prave nauke nema. Slučaj arheologa Đorđa Jankovića pokazao je drugima da se zbog drugačijeg viđenja prošlosti može ostati na ulici bez sredstava za život, što je svakako uplašilo mnoge koji su hteli da nastave njegovo istraživanje.
O Postoje pisani izvori, ali su oni pogrešni i daju više štete nego koristi?
-Nijedan istorijski pisani izvor ne sme da se shvati bukvalno, jer ne postoje autentična dela starovekovnih i srednjovekovnih pisaca već njihovi prepisi koje od navodnog originala deli dug period od 500 do 1500 godina. Primera radi čuvena „ Germanija“ rimskog istoričara Tacita, koja je navodno pisana u 1. veku, pronađena je tek u 15. veku i od tad tzv. Rimsko carstvo germanske narodnosti upravo dobija epitet germanski. To je par vekova kasnije dovelo do dramatičnih političkih posledica koji su eskalirali genocidom nad Srbima i drugim Slovenima u 20. veku u dva svetska rata, a sve zbog navodnog nemačkog istorijskog prava da okupira prostore na istoku i jugoistoku Evrope. Posledice takve imperijalističke istorijografije osećaju se još i danas.
O Koje naučne discipline zvati u pomoć, ako je istorija već „ dama sa sumnjivim moralom“.
-Arheologiju, etnologiju, antropologiju, lingvistiku, etimologiju, humanu genetiku… Po meni podaci iz etnologije ma kako ih pogrešno tumačili definitivno se najmanje mogu iskriviti i sakriti, jer su njihovi ostaci i danas vidljivi naročito u ruralnim krajevima na kojima obitava srpski narod.
O Zašto istorija nije tesnije sarađivala sa forenzičarima, recimo?
Komplikovana administrativna procedura, uljuljkanost odgovornih Činjenica da plate primaju iz državnog budžeta, sama po sebi navodi na pomisao da ih pravo naučno istraživanje malo interesuje. Moderni etnolozi više vole da se bave kancelarijskim tumačenjem svojih predhodnika, nego terenskim radom bez obzira što i u naše vreme postoji obilje nezapisanih običaja našeg naroda, tim pre što se ti običaji stalnim raseljavanjem naših sela i nezaiteresovanosti naše omladine, sve više bliizu trajnom nestajanju.
O Koje su tri najveće istorijske nepravde?
– Po meni, to je pitanje porekla Gota. To je važno, jer se lažnom pričom o navodnom germanskom poreklu Gota, u stvari prekida nit koja spaja srpski stari i srednji vek.
Zatim, pitanje doseljavanja Srba na Balkan koje smo načeli i dali jasne smernice za dalja istraživanja. Važno je saznati ko su Sklavi-Sklaveni-Sakalibi, odnosno da li su oni preci Srba ili samo sinonimno ime za Srbe u šta duboko verujem. To je od izuzetnog značaja, jer u stvari menja suštinski pogled na našu ranosrednjovekovnu istoriju.
Neophodno je ispraviti ničim argumentovanu priču o navodnom krunisanju Stefana Prvovenčanog papskom krunom, na čemu trenutno radim.
Goran Šarić redovno uzburkava Balkan. Ovaj istoričar koji nije hteo da ide protiv vlastite savesti ni kada su mu Albanci pretili smrću zbog toga što je naučno dokazao da nisu oni potomci Ilira, već da su to Srbi. Smrt dođe i prođe, sramota zauvek ostaje – kratko im je odgovorio. Izgleda da je Goran Šarić što bi rekao Milovan Glišić, stvarno redak zver: istoričar, filozor i teolog koji govori onako kako misli, pokazujući da uspravna ljudska vrsta nije izmurla.
Ljuti Hrvate, Albance, druge istoričare, ali uznemirava i Srbe za koje kaže da nisu prihvatili neke istorijske istine.
o Koje?
– Teza da su Sloveni prastanovnici Balkana danas više nigde nije sporna, osim u Srbiji . Nauka poznaje narod u antičkim izvorima zabeležen kao Limiganti Srbi (Limigantes servi). Taj narod je na području današnje Vojvodine i Slavonije živeo još pre 4. veka. Utvrđeno je bez sumnje da su oni slovenskog porekla. Da su Sloveni na Balkanu od antike, a i ranije, dokazuju i brojni slovenski toponimi posvedočeni u antičkim izvorima kao što su Bela Zora, Crvena, Promina, Knin, Istra, Sava, Dunav…
Teza, da su Iliri Sloveni još nije prihvaćena od moderne istorijske nauke, ali će u dogledno vreme pod teretom dokaza sigurno biti. Kako nigde na prostoru na kojem su obitavali Iliri nije nađen trag nekog jezika koji nije slovenski ili latinski, jedino je rešenje da su Iliri govorili slovenskim jezikom, a romansko stanovništvo Balkana latinskim. To potvrđuju i najveći vatikanski eksperti za ilirski jezik, poput Sebastiana Dolcea, koji je 1754. u Veneciji izdao svoje čuveno delo “De Illiricae linguae vetustate et amplitudine”. On ilirski, trački i sarmatski jezik smatra slovenskim i za to donosi dokaze. I sam sam pronašao više od 40 starih rečnika koji poistovjećuju ilirski i slovenski, kao i brojne dokumente koji to potvrđuju.
Treća teza je da se Sloveni nisu doselili sa Karpata. Stariji se možda sećaju genijalnog rumunskog nogometaša Georgia Hadžia, koga su zvali “Maradona sa Karpata”. Kad zastupnici bečko-berlinske lažne istorije pričaju da su Sloveni sa Karpata, ispada da su Karpati na kraju svijeta, a Karpati u stvari počinju u Srbiji. Doseljavanja Slovena je bilo i sa Balkana i na Balkan. I pre 7. veka i nakon njega. U 18. veku se između pedeset i sto hiljada Srba preselilo na područje tadašnjeg Ruskog carstva, današnje Ukrajine (Nova-Serbia i SlavoSerbia). To je i jedan od razloga zašto danas među Ukrajincima ima toliko mnogo nosilaca “dinarskih gena” (haplogrupa I2). To je sigurno mnogo veća seoba od bilo koje iz srednjeg veka, kada su putovali, uglavnom, samo muškarci, ratnici i konjanici, retko žene i deca.
O Šta je to što spaja Ilire i Slovene? Koji su detalji isti?
-Poznati britanski arheolog, akademik John Wilkes, u svojoj knjizi iz 1995. godine, “The Illyrians” (Oxford, United Kingdom) navodi sledeće paralele između Ilira i Slovena: iste ceste, ista gradnja kuća, ista vrsta ognjišta, isti način paljenja vatre kresanje kamenjem, ista simbolika – svastika, drvo života, isti ukrasi sa prevladavanjem geometrijskih motiva, isti načini izrade ukrasa, ista obuća i odeća: kratki haljetak, kape, vunene pantalone sa pojasom, kožni opanci, marame za glavu, ogrtač od krzna ili sukna, isti način livenja metalnih predmeta u jednodelnim ili dvodenim kalupima, ista keramika – ista obrada, oblici, ukrasi i sredstva za obradu, isti numerički sistem, isti toponimi, iste predrimske društvene tradicije u društvenom uređenju.
U ove 23 godine od objavljivanja njegove knjige nađene su i brojne druge sličnost, kao i mnoge koje on nije nabrojao kao: isti način gradnje grobova, isti pogrebni običaji, slava, isti plesovi, ista kola, isti istrumenti poput frule, ista imena (Desa, Bato, Babo, Pajo, Čujo), plemena koja žive na istim lokacijama i pod istim imenom od antičkih vremena (Deretići, Čeranići, Labovići), tetoviranje, magija…
Kod Bihaća je pronađena srednjovekovna peć, tzv. crepulja koja je identična onoj koju su koristili Iliri. Kod Nina su nađena dva broda iz ilirskog vremena i dva iz 9. veka, koja su napravljena identičnom, tzv. šivanom gradnjom što pokazuje kontinuitet brodogradnje u Dalmaciji kroz više od dve hiljade godina. Tehnika izrade brodova se prenosila sa oca na sina i ona je snažan dokaz da su današnji Dalmatinci u velikoj meri potomci onih antičkih i predantičkih stanovnika Dalmacije.
O Američki naučnik ruskog porekla Anatalij Kljosov, biohemijskom analizom ( gena R1A1) koji je najčešći u dinaridskom području Balkana je zaključio da su od Srba potekli svi današnji Sloveni, ali i većina naroda Evrope. –
–Nije haplogrupa R1a najčešća na Balkanu, nego I2a. R1a je najčešća kod svih ostalih Slovena, kod nas na Balkanu je druga po zastupljenosti, a prva je I2a. Kod ostalih Slovena je prva po zastupljenosti R1a, a druga I2a. Gde god imamo te dve haplogrupe imamo Slavene i nigde gde nema te dvije haplogrupe nema ni Slovena. Po svemu sudeći, davno u prošlosti nosioci tih gena su se susreli, verovatno baš na Dunavu i stvorili protoslovene iz kojih će se milenijima kasnije razviti svi slovenski narodi. Slovensko poreklo imaju Mađari i Rumuni, delimično i istočni Nemci i do trećine stanovnika severne Albanije. Ostali evropski narodi ne potiču od Slovena. Sloveni jesu bili Indijanci Evrope, ali su doživeli nekoliko genocida od strane predaka današnjih zapadnjaka, još od vremena Bakrenog doba. U samo jednom od tih genocida, muška populacija Evrope smanjena je 12 puta. Danas u zapadnoj Evropi potomci praslavena postoje u zanemarivim procentima.
O Šta se po vama događalo pre 7. veka na Balkanu , pre svega oko plodnog Dunava?
– Ono što se na Balkanu događalo pre 7. veka je razlog zašto je izmišljena laž o doseljavanju Slovena. Balkan je od praistorije bio centar sveta, “Catena Mundi”. Ovdje se razvila prva evropska, a možda i svetska civilizacija, sa prvom obradom metala i prvim pismom na svetu. Civilizacija koja je čovečanstvu podarila tehnologiju i kulturu. Jer dok su preci zapadnjaka živeli na drvetu, mi smo na Balkanu imali civilizaciju. Nakon nje cvetala je megalitska ilirska kultura za koju hrvatski arheolozi dr sc. Dinko Radić i dr Igor Borzić tvrde da je bila superiorna grčkoj kulturi. Ovde je rođeno 19 rimskih careva, među njima i najveći carevi poput Dioklecijana i Konstantina. Sremska Mitrovica je bila glavni grad Rimskog Carstva sa najvećim hipodromom, a verovatno i koloseumom izvan Rima. U Sisku je bila najveća kovnica novca Rimskog carstva, a sveti Jeronim, autor današnje standardne verzije Biblije, bio je Dalmatinac. Ako smo se mi zaista doselili u 7. veku na Balkan, onda sa tom drevnom civilizacijom Vinče, sa ilirskim megalitskim gradovima, sa Aleksandrom Makedonskim, Tračaninim Spartakom i 19 careva Rima – nemamo ništa. Onda smo došljaci na tuđu zemlju i ona nam može biti oduzeta. Zato su bečki đaci doneli laž o doseljvanju Slovena u naše institucije, a danas se te laži grozničavo drže autošovinisti i prozapadni korisni idioti. Ali što je na laži sagrađeno, istina će kad tad razvaliti.
– Prvi sam u Srbiji govorio o tajnom pismu biskupa Raffaelea Scapinellia koje dokazuje da ni Srbija ni Gavrilo Princip nisu odgovorni za Prvi svetski rat, nego je Austro-Ugarska godinama pripremala rat sa Srbijom. Za predavanje koje ću u decembru održati u Beogradu pripremam nove nepoznate dokumente.
O U nedavnom intervjuu, pitala sam profesora Miomira Koraća ( Viminacijum) da li je arheologu jasnije ko su Srbi? Odgovorio je :
„Postoji jedan mineral, stroncijum koji ima veliki poluraspad meren u hiljadama godina, a koji se koristi u istraživanjima u arheologiji. On se taloži u kostima i zubima i pokazuje nam odakle potiču ti ljudi. U Viminacijumu mapiramo stroncijum od 2010. godine u saradnji sa Antropološkom zbirkom iz Minhena. Rezultati pokazuju da od 9 kategorija ljudi koje smo mapirali i istražili 7 uopšte nisu sa našeg područja! Tako da, ruku na srce, lično uopšte ne znam ko smo mi, uopšte.”
– Stroncijum se kao i kalcijum nalazi u kostima. Njegova četiri stabilna izotopa nalazimo u različitim procentima zavisno od toga u kojem delu sveta neka populacija živi. Na taj način se može otkriti odkuda su bili ljudi koji su živeli u Viminacijumu. I upravo nam ti rezultati potvrđuju ono što znamo iz istorijskih zapisa. Potrebno je samo malo logike da se shvati zašto većina stanovnika Viminacijuma nije sa Balkana. Viminacijum je bio najjača vojna utvrda na Dunavu, centar 7. legije koja je došla iz Trilja pored Sinja. Osim 7. legije, ovdje je bila stacionirana i 4. legija. Legije su činili legionari iz celog Rimskog carstva, pa je logično da većina pripadnika legije nisu bili sa Balkana. I danas reč legionar označava stranog vojnika. Neverovatno je da to ti veliki stručnjaci nisu povezali, što samo pokazuje kolike su neznalice.
Viminacijum nije bio samo glavni grad rimske provincije Gornje Mezije i sedište elitnih rimskih legija, nego i magijski centar Rimskog Carstva što i danas zna svaki ezoteričar. Ali to nisu znali arheolozi u Srbiji, pa ih je iznenadilo otkriće zlatnih i srebrnih pločica od metala koje su bili ispisane magijskim simbolima. Njih stalno nešto iznenađuje i stalno će biti iznenađeni dok ne prihvate činjenicu da je stanovništvo Srbije do 7. veka etnički i jezički isto ili sličnom stanovništvu nakon 7. veka.
O Da li znate ko su Srbi, ko su Hrvati?
– Srbi i Hrvati su narodi malih razlika. U srednjem veku to su bili sinonimi. Sve do Prvog svetskog rata postojali su domaći i strani autori koji su nas nazivali “Srbohrvati”. Ideologija hrvatstva kreirana je u kuhinji Beča i Vatikana i njezina glavna karakteristika je negiranje zajedničkog porekla i svake sličnosti sa Srbima. Tuđman je pričao o nekakvom “tisućljetnom snu o hrvatskoj državi”, a prava je istina da do bečkog agenta Josipa Franka krajem 19. stoleća, ni jedan jedini pisac, književnik, filozof, teolog, istoričar sa područja današnje Hrvatske nije spomenuo Hrvatsku kao državu, pa još samostalnu. Neki dalmatinski autori, među kojima i katolički sveštenici čak su zagovarali ujedinjenje sa Srbijom, Crnom Gorom i Bosnom, ali ne i sa Hrvatskom, a većina je pisala o ujedinjenju svih južnih Slovena u zajedničku državu. Današnje hrvatstvo zapravo je atavizam želje Vatikana za prozelitizmom i Beča za dominacijom.
Još uvek nije definitivno utvrđeno poreklo naziva “Hrvat” i “Srbin”, ali je indikativno što ih još u najstarijim izvorima srećemo zajedno ili, kao iste, ili kao slične narode. Naziv “Hrvat” mogao je doći od ostatka Avara koji su se u 9. veku nakon što je Franačko carstvo uništilo njihovu državu naselili na područje severozapadne Dalmacije. Oni su prihvatili katoličku veru i bili polazišna tačka za vatikanske misionare. Naziv “Srbin” spominje se još kod antičkih autora. Nije jasno da li je došao sa nekom ratničkom kastom, kako se veruje za naziv “Hrvat” ili je postojao na Balkanu i pre dolaska Rimskog carstva što bi mogla potvrđivati antička imena ilirskih plemena poput Serda ili Sarda i Srdeata ili Sarbeata, kao i antički grad Serbinon koji je postojao negde u današnjoj Hrvatskoj ili Bosni. Te probleme će nadam se, rasvetiliti buduća istraživanja.
Faust Vrančić, katolički sveštenik, lingvista, izumitelj, inženjer i istoričar, još 1595. godine objavio je svoj rečnik “Rječnik pet najuglednijih jezika Evrope (Dictionarium quinque nobilissimarum Europae linguarum, latinae, italicae, germanicae, dalmaticae et ungaricae)” sa 5411 reči na pet jezika. Vrančić piše: “ dalmatinski, hrvatski, srpski ili bosanski – jere sve ovo jedan jezik jest – ima riči i slova…koja se lahko izgovaraju.” Ako je jezik isti, onda je i narod isti.
O Ko su prasloveni?
– Gledajući antropološki među Slovenima opažamo dva tipa. Mirne ratare koji su plavi, niži rastom, govore brže i u čijem govoru dominiraju glasovi “č”,”ž”,”š” i ratoborne stočare, koji su viši, crnokosi i pričaju sporije. U dalekoj prošlosti, po svemu sudeći, negde u vreme Lepenskog vira, pre desetak hiljada godina, te su se dve populacije prvi put srele i stopile u jednan etnos – protoslovene. Kod svih ostalih Slovena češći je antropološki tip ratara ili Panonca, a na Balkanu stočara ili Dinarca. Oni su na Dunavu razvili briljantnu civilizaciju koja se širila prema Alpima, Jadranu, Crnom moru, Solunu, Pragu, Dnjerpu i Dnjestru. To vreme je opisano u mnogim legendama kao zlatno doba čovečanstva, a arheološka istraživanja pokazuju da je Dunavska civilizacija dve hiljade godina živela bez rata i sukoba u savršenom skladu i bez socijalnih razlika. Tu su civilizaciju uništili preci današnjih zapadnjaka koji su prvo pristizali u manjim skupinama koristeći tadicionalnu gostoljubivost Slovena. Kada su dostigli dovoljnu brojnost, iskoristili su tadašnje katastrofične dogagađaje, preoteli drevnim Slovenima metal i od njega izradili oružije. Mnogi Vinčanci odbijali su čak i da se brane, pa su u smrt otišli mirno. Mi smo potomci onih koji su ipak uzeli oružije u svoje ruke, kada su na to bili prisiljeni.
Na način kako su istrebili staru Evropu i Vinču, zapadnjaci su kasnije vršili genocide od Kanarskih otoka gdje su pobili sve Gunače, Australije i Aboridžina do Indije, a u obe Amerike ubili su između 20 i 100 miliona Indijanaca. U tome su se posebno istakli Britanci koji imaju najviši procenat tog sa pravom ga možemo nazvati “genocidnog haplotipa” R1b čiji su nosioci uništili Vinču. I onda nam zapadna agentura priča kako je tamo bolji standard. Pa, normalno da je bolji standar kad su imali kolonije i pokrali blago čitavog svijeta. Britanci su čak ukrali i dva kontinteta od njihovih starosedelaca, što je krađa neviđenih razmera.
O Ako su prasloveni u stvari arijevci, kako negde govorite, i ako su otišli u Indiju,jedan deo, pokorili tamošnje stanovništvo, zašto bi se vratili na Balkan? Teoretski, šta je to moglo da ih privuče – nazad?
– Zašto su se Jevreji nakon 2 000 godina vratili u Palestinu? Nakon provale predaka današnjih zapadnjaka u tu Dunavsku civilizaciju pre nekih 4500 godina, deo njezinih stanovnika je pobjegao u Dinarski lanac, drugi sve do Britanije, a treći deo je krenuo prema Rusiji. Bili su to uglavnom muškarci, lovci, konjanici i ratnici. Njihova napredna tehnologija omogućila im je da pobede sve narode na koje su putem nailazili. Polovinom drugog milenija pre nove ere provalili su u Indiju i Iran (Iran znači država Arijevaca). Bio je to put dug više od hiljadu godina, da bi se jedan deo njihovih potomaka probio sve do Male Azije (današnje Turske) i preko nje se opet vratili na Balkan koji je u njihovoj kolektivnoj svijesti bio mitska pradomovina, odakle su se njihovi pradedovi jednom davno otisnuli na svoje pohode. Moguće je da je čak jedan ogranak tih Arijevaca, protoslovena stigao do Egipta i dalje do Kanara.
Vesna Pešić je to odlično objasnila: “Postoji jedan skelet na lokalitetu Lepenski vir koji su arheolozi našli kraj ognjišta. Kao da je bio poslednji čuvar domaće vatre. Posle 10 000 godina njegovog sna, oni su ga probudili i suočili svet sa neupitnom istinom. Svetovi se dele i sele, ali se uvek vraćaju svom ognjištu. Stoga i seobe Slovena nisu ništa drugo do otiskivanja sa svog ognjišta pod pritiskom nasilja i ponovnog vraćanja ka esencijalnoj energiji opstanka. Ako istorija nema pisanu dokumentaciju da bi prihvatila tu činjenicu, uputno bi bilo da se obrati duboko usnulom skeletu nekoliko metara ispod zemlje.”
Stari Sloveni
o Da li današnje moderne tehnologije i forenzika mogu bolje da pomognu u izučavanju i otkrivanju naše prošlosti?
– Bez njih nije moguće ozbiljno bavljenje isotrijom. Bivši hrvatski ministar naukei, forenzičar svetskog glasa, dr sc. Dragan Primorac koji je više od 3 760 puta citiran u svetskim naučnim časopisima, koji je objavljivao radove za “Science” i “Nature”, prošle godine je na temelju skoro 20 godina istraživanja izjavio da 2/3 muških stanovnika Hrvatske vodi poreklo od stanovništva koje je na Balkanu još od kamenog doba.
Genetička genealogija i forenzička antropologija nisu same po sebi dovoljne za postavljanje teorija, ali kada njihove rezultate kombinujemo sa rezultatima drugih grana nauke onda nam one mogu biti vrlo korisne.
O Zašto ne postoji nijedan dokument pisan na slovenskom jeziku? Čak i Barski rodoslov je prepis sa italijanskog jer je original izgubljen? Šta mislite o Letopisu popa Dukljanina, kada smo već kod njega?
– To je pitanje za vatikanske falsifikatore koji su i taj Ljetopis popa Dukljanina falsifikovali do neprepoznatljivosti, pa je on danas govotvo bezvredan kao izvor. Istoričari to zovu “redakcija” što je fin naziv za krivotvorenje. Čuvenu vatikansku školu falsifikovanja vodio je Anastasije III, poznat kao Anastazije Bibliotekar, koji je dve godine bio čak i jedan od papa. Oni su krivotvorili brojne dokumente kojima su dokazivali svoju vlast nad crkvom, zemljama, posedima, kraljevima i narodima. Najpoznatiji takvi dokumenti su: Konstantinova darovnica, Pseudo-Izidorove dekretalije, Gracijanovi dekreti, pismo sv. Petra…
Na našim prostorima bili su posebno aktivni. Od 1751. do 1817. čak tri generacije katoličkih sveštenika, predvođene jezuitom Filippom Riceputijem, a nakon njegove smrti Danieleom Farlatijem, a nakon njegove smrti Giovanniem Colettiem, skupljali su apsolutno sve dokumente, knjige i zapise u knjižnicama, gradskim arhivama, manastirima i privatnim kolekcijama na Balkanu. Skupili su 300 tomova dokumenata i odneli ih u Ilirski muzej u Bologni odakle im se gubi svaki trag. Tek, 1979. nađene su poločice na ilirskom jeziku koje su odnesene u Nemačku. Prošlo je skoro 40 godina, ali o njima još nije objavljeno ni jedno slovo.
o Kako običan čovek da zna kog istoričara da čita?
– Većina ljudi intuitivno oseća da smo na Balkanu puno duže nego što nas to uči oficijalna istorija. Apostol Pavle kaže: “Sve proveravajte, dobro zadržavajte.” Običan čovek nema vremena da se bavi ozbiljnim istoriografskim radom, ali ima moćan alat – intuiciju i jednostavno vidi kad neko živi istoriju, živi ono što priča i veruje, kao što je arheolog Dragan Janković, koji sa toliko ljubavi priča o Vinči, a kad je neko plaćenik, radi zbog novca. Oni istoričari koji zagovaraju ulazak Srbije u NATO, koji imaju auto-šovinističke stavove, koji se svom narodu izruguju, ne bi trebalo da budu ni na fakultetima, a kamoli da ih ljudi čitaju.
o Koje istoričare vi poštujete?
-Od mlađe generacije izdvojih bih Miloša Kovića, kao primer kako bi istoričari u Srbiji trebalo da rade, misle i govore. Iako je školovan na zapadu, on nije prihvatio njihove mentalne obrasce, nije se stavio u službu njihovih interesa, nego je uz sve probleme koje zbog toga ima, ostao objektivan. Ković je proveo godinu dana na Oxfordu i vrhunski je ekspert koji pokazuje da je moguće biti vrhunski naučnik, a ujedno i patriota.
O Zašto svaki narod misli da je njegova istorija posebna, kao i on sam?
– Nisam siguran da to svaki narod misli, ali sam siguran da Srbi to ne misle. Koliko ljudi u Srbiji zna da je vodeći kvantni fizičar svijeta, koji drži katedru na Oxfordu, Vlatko Vedral, Srbin sa beogradske Autokomande? Koliko ljudi u Srbiji zna da su od 10 najvećih naučnika sveta, čak dvojica Srbi (Tesla i Milanković), pa tako Srbi koji ne čine ni 0.1 posto svjetske populacije čine 20 posto najvećih naučnih umova svih vremena?! Koliko ljudi zna da je Srbija druga na svetu, odmah iza Francuske ukinula feudalizam? Da je prvi budistički hram u Evropi bio u Beogradu? Nikad mi to niko u Srbiji nije pričao.
O Balkan je i običan i neobičan?
– Balkan je oduvek imao mističnu dimenziju. U samo jednoj grobnici u bugarskoj Vrani (od ukupno 200 grobnica), nađeno je više zlata nego u celom svetu za tu epohu (5 000 godina pre nove ere). Rimski pisci pišu da je tlo Dalmacije prekirveno zlatom. Turke je na Balkan, između ostalog, dovela i želja za zlatom. Grad Novo Brdo na Kosovu je u 15. veku svetska metropola veća od Rima, Pariza i Londona. Srbija Despota Stefana pokrivala je 35 posto evropskih potreba za srebrom. U doba Osmanske okupacije najveći drveni most na svetu je kod Osijeka, a najveći kameni u Mostaru. I danas je jedna od najvećih američkih vojnih baza, Bondstil, ni više ni manje nego na Kosovu. Da je Balkan nevažan, ne bi tolike silne vojske na njega jurišale.
autor:Dijana Dimitrovska, izvor: Balkan City Magazine
